شاید امروز هم دیر باشد

در آخرین پُستم از بیماری مزمن و صعب‌العلاجِ نظام حلِّ مسئله‌ی کشور نوشتم. به عنوان شاهدی بر این موضوع، کافیست به خطِّ سیرِ وقایعِ دو ماه گذشته بنگرید. دریغ از یک سخن، دیدگاه، رویکرد، روش و ابتکارِ نوآورانه، موثّر و آشتی‌جویانه در جهتِ پرداختنِ به‌ بخشی از خواسته‌ها و دغدغه‌های مردمِ معترض و تلاش برای التیامِ برخی از زخم‌های عمیق و کهنه‌ی جامعه.

چند روزِ پیش که جایی خواندم رییس مجلس شورای اسلامی وعده داده پس از بازگشت آرامش به کشور، «تغییرات لازم» با کلیدواژه «حکمرانی نو» انجام خواهد شد، ناخودآگاه لبخندِ تلخی زدم و یاد افرادی افتادم که همیشه از «شنبه‌ی هفته بعد» می‌خواهند درس بخوانند، ورزش کنند و یا رژیم بگیرند. البته همان شنبه‌ای که هیچ‌وقت نمی‌آید! اگر عزم کسی برای تغییر، جزم باشد، یک روز را هم برای جبرانِ مسیرهای اشتباه گذشته از دست نمی‌دهد.